Aan het begin van dit semester wist ik niet meteen welke jeugdboeken ik graag wou lezen voor het portfolio. Dus ben ik naar de leeslijst gaan kijken én daar vond ik eigenlijk vrijwel meteen een cover met titel die me aansprak. ‘Het meisje en de soldaat’ van Aline Sax. Als iemand die graag met geschiedenis bezig is, het is dan ook niet voor niets één van mijn andere vakken, hebben verhalen met een historisch randje meestal mijn voorkeur. De keuze was dus redelijk snel gemaakt.

Het verhaal van ‘Het meisje en de soldaat’ gaat over een vriendschap die ontstaat tussen een wit, blind meisje en een zwarte soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij is nergens welkom in het dorpje waar het meisje woont omdat men bang is voor hem. Het meisje ziet echter niet zijn huidskleur, maar wel de gelijkenissen met haar vader, die ook vecht aan het front. Ze is dus niet bang voor hem wanneer hij naast haar plaatsneemt op het bankje tegenover de herberg. Wanneer hij op een dag niet meer opdaagt voor hun gesprekjes, wordt het meisje ongerust en gaat ze hem zoeken aan het front.

Het verhaal wordt verteld door een auctoriële verteller, die geen namen gebruikt voor de personages. Er wordt enkel gesproken over ‘het meisje’ en ‘de soldaat’. Ik vond dat dit paste bij het thema van het verhaal. Wanneer men geen namen op de personages plakt, kan het verhaal zich op veel plekken afspelen én enorm veel mensen aanspreken. Een ander sterk aspect van het boek was dat je kon volgen over wie er werd gesproken door naar de kleur van de pagina’s te kijken. Op witte pagina’s met zwarte letters werd het verhaal van het meisje verteld. Op de zwarte pagina’s met witte letters werd het verhaal van de soldaat uit de doeken gedaan. Niet alleen zorgde dit ervoor dat je makkelijk kon volgen over wie er werd gesproken, maar het droeg ook bij aan de setting. De soldaat bevond zich namelijk vaak in zware, donkere situaties, zoals het front, terwijl het meisje vooral in het dorpje bleef of bijgestaan werd door iemand die haar beschermde. Ook de afbeeldingen die in het boek werden gebruikt, dragen bij aan de zware en donkere setting die een oorlog met zich meebrengt.

Het boek las enorm vlot. Ik had dan eigenlijk ook niet het gevoel dat ik een boek aan het lezen was voor 14 tot 16-jarigen. Ook online wordt de leeftijdscategorie soms lager ingeschat qua leesniveau, namelijk 11 jaar. Dat betekent niet dat leerlingen in het middelbaar het boek niet leuk of interessant zouden vinden. Het verhaal gaat naast over ‘oorlog’ namelijk ook over de thema’s ‘racisme’ en ‘beperkingen’. Het boek kan dus een soort aanleiding zijn om deze maatschappelijke thema’s aan bod te laten komen in je lessen. Door de korte, makkelijke zinsbouw én het kleine aantal pagina’s, kan het ook een boek zijn om leerlingen die niet zo sterk zijn in lezen, toch de kans te geven om over iets volwassenere onderwerpen te lezen.

In het kort kan ik dus stellen dat ‘Het meisje en de soldaat’ zeker een aanrader is als je van oorlogsverhalen houdt. Niet alleen leest het heel vlot, maar het is ook een prachtig verhaal over een onverwachte vriendschap tussen een klein meisje en een soldaat die ver van huis is.

Om binnen het thema ‘geschiedenis’ te blijven, heb ik als keuzeboek gekozen voor een historische roman, of beter gezegd: historische romans. Als je een liefhebber bent van het genre en de boeken- en serietrends op de voet volgt, is de naam “Bridgerton” je vast niet ontgaan. Deze populaire boekenreeks, geschreven door Julia Quinn, neemt je mee naar de vroege 19e eeuw en laat je kennismaken met de intrigerende wereld van de Bridgertonfamilie. Met het oog op het nieuwe seizoen van de serie, was ik dan ook zeer benieuwd of de boekenreeks de moeite waard was.

Mijn initieel plan was om het eerste, en misschien het tweede, boek te lezen. Eenmaal begonnen, was het echter snel duidelijk dat ik alle boeken uit de reeks zou moeten lezen. Ze zijn gewoon zo goed, zelfs tot in het verslavende toe, geschreven. Elk boek vertelt het verhaal van een van de Bridgertonkinderen in de vroege 19^e eeuw én hoe zij de liefde vinden. Het is dan ook zeer slim van de schrijfster om aan het einde van elk boek een epiloog toe te voegen, waarin ook de levens van de andere kinderen kort aan bod komen. Op deze manier wil je gewoon weten hoe ook hun verhaal verder zal gaan.  

De boeken en de serie komen wel niet volledig overeen. Zo kom je in het eerste seizoen van de serie al meteen te weten wie Lady Whistledown, de Gossip Girl van de 19^e eeuw, is. In de boeken komen we dit pas later te weten en is hierrond ook veel minder drama. Een ander verschil met de boeken, is dat de serie bekend staat om haar opvallend diverse cast. Ik vind dit een verfrissende afwijking van de Engelse Regency-tijdperkromans waarop de show is gebaseerd. Zo zien we niet enkel personages met verschillende etnische achtergronden, maar ook personages met fysieke beperkingen komen aan bod. Twee van de meest populaire personages zijn zo de Hertog van Hastings die wordt gespeeld door Regé-Jean Page én Kate Sharma gespeeld door Simone Ashley. De makers van Bridgerton hebben bewust gekozen voor een inclusieve casting. Dit betekent dat ze zich bewust zijn van ras en diversiteit, en dit gebruiken om het verhaal te verrijken en de kijkervaring te verbreden. Het resultaat is een serie die niet alleen romantisch en meeslepend is, maar ook een belangrijke stap zet naar meer inclusiviteit op het scherm.

Hoewel de boeken en de Netflix-serie enkele verschillen hebben, zoals de timing van onthullingen over Lady Whistledown én de inclusieve personages, blijft de essentie van de Bridgerton-wereld intact. Romantiek en intriges staan centraal én het verhaal wordt vertelt met goed uitgewerkte personages.

Voor lessen zou ik de boeken zelf niet aanraden aan mijn leerlingen, maar als ze zelf ervoor kiezen om de populaire reeks te lezen, zouden ze er wel een aantal zaken mee kunnen doen. Denk bijvoorbeeld aan de oefening om de historische setting van het boek of de serie te vergelijken met het echte Regency-Engeland. Op deze manier kan je ook een debat op gang laten komen over het al dan niet introduceren van een diverse cast in historische drama’s.

Dan rest mij alleen nog om deze tip mee te geven: als je van plan bent om een boek te lezen, reserveer je al maar best meteen ook de andere boeken in je plaatselijke bib. Ik ben namelijk niet de enige fan die de boeken graag uitleent.